Maestro Mohammad Reza Shajarian: در ازل پرتو حسنت ز تجلی دم زد

Friday, October 30, 2009

در ازل پرتو حسنت ز تجلی دم زد


آواز راست پنجگاه شعر: حافظ، نظامی و عطار آلبوم: راست پنجگاه

(راست)

در ازل پرتو حسنت ز تجلی دم زد

عشق پیدا شد و آتش به همه عالم زد

(پروانه)

جلوه‌ای کرد رخش دید ملک عشق نداشت

عین آتش شد از این غیرت و بر آدم زد

(نغمه)

جان علوی هوس چاه زنخدان تو داشت

دست در حلقه آن زلف خم اندر خم زد

(بیات عجم)

دیگران قرعه قسمت همه بر عیش زدند

دل غمدیده ما بود که هم بر غم زد

(قرچه)

مدعی خواست که آید به تماشاگه راز

دست غیب آمد و بر سینه نامحرم زد

(رضوی)

عشق و شباب و رندی

عشق و شباب و رندی مجموعه مراد است

چون جمع شد معانی گوی بیان توان زد

(تحریر جوادخانی)

(بازگشت به راست پنجگاه)

چون جمع شد معانی گوی بیان توان زد

(روح‌افزا)

عقل می‌خواست

عقل می‌خواست کز آن شعله چراغ افروزد

برق غیرت بدرخشید و جهان بر هم زد

(تحریر بوسلیک)

(سپهر)

(فرود به همایون)

(جامه‌دران)

دیگران قرعه قسمت همه بر عیش زدند

دل غمدیده ما بود که هم بر غم زد

(طرز)

امشب ز غمت میان خون خواهم خفت

وز بستر عافیت برون خواهم خفت

(طرز)

باور نکنی خیال خود را بفرست

تا درنگرد که بی تو چون خواهم خفت

(تصنیف اصفهان، بخشی از بت چین)

از اینجا می‌توانید جزییات بیشتری پیدا کنید.

(لیلی و مجنون)

یا رب به خدایی خداییت

وانگه به کمال کبریاییت

(لیلی و مجنون)

از عمر من آنچه هست بر جای

بستان و به عمر لیلی افزای

(لیلی و مجنون)

پرورده عشق شد سرشتم

بی‌عشق مباد سرنوشتم

(بازگشت به راست پنجگاه)

(نیریز)

دلا یکدم رها کن آب و گل را

صلای عشق در ده لعل دل را

(نیریز)

ز نور عشق شمع جان برافروز

رموز عشق از جانان بیاموز

(نیریز)

چو داوود آیت سرگشتگان خوان

زبور عشق بر آشفتگان خوان

(تصنیف راست پنجگاه، در ازل پرتو حسنت ز تجلی دم زد)

۱	در ازل پرتو حسنت ز تجلی دم زد		عشق پیدا شد و آتش به همه عالم زد
۲	جلوه‌ای کرد رخت دید ملک عشق نداشت		عین آتش شد از این غیرت و بر آدم زد
۳	عقل می‌خواست کز آن شعله چراغ افروزد		برق غیرت بدرخشید و جهان برهم زد
۴	مدعی خواست که آید به تماشاگه راز		دست غیب آمد و بر سینه نامحرم زد
۵	دیگران قرعه قسمت همه بر عیش زدند		دل غمدیده ما بود که هم بر غم زد
۶	جان علوی هوس چاه زنخدان تو داشت		دست در حلقه آن زلف خم اندر خم زد
۷	حافظ آن روز طربنامه عشق تو نوشت		که قلم بر سر اسباب دل خرم زد

۱	راهی بزن که آهی بر ساز آن توان زد		شعری بخوان که با او رطل گران توان زد
۲	بر آستان جانان گر سر توان نهادن		گلبانگ سربلندی بر آسمان توان زد
۳	قد خمیده ما سهلت نماید اما		بر چشم دشمنان تیر از این کمان توان زد
۴	در خانقه نگنجد اسرار عشقبازی		جام می مغانه هم با مغان توان زد
۵	درویش را نباشد برگ سرای سلطان		ماییم و کهنه دلقی کتش در آن توان زد
۶	اهل نظر دو عالم در یک نظر ببازند		عشق است و داو اول بر نقد جان توان زد
۷	گر دولت وصالت خواهد دری گشودن		سرها بدین تخیل بر آستان توان زد
۸	عشق و شباب و رندی مجموعه مراد است		چون جمع شد معانی گوی بیان توان زد
۹	شد رهزن سلامت زلف تو وین عجب نیست		گر راه زن تو باشی صد کاروان توان زد
۱۰	حافظ به حق قرآن کز شید و زرق بازآی		باشد که گوی عیشی در این جهان توان زد

۱	امشب ز غمت میان خون خواهم خفت		وز بستر عافیت برون خواهم خفت
۲	باور نکنی خیال خود را بفرست		تا درنگرد که بی تو چون خواهم خفت

۱	چون رایت عشق آن جهانگیر		شد چون مه لیلی آسمان گیر
۲	هرروز خمیده نام تر گشت		در شیفتگی تمامتر گشت
۳	هر شیفتگی کز آن نورداست		زنجیر بر صداع مرد است
۴	برداشته دل ز کار او بخت		درمانده پدر به کار او سخت
۵	می‌کرد نیایش از سر سوز		تازان شب تیره بردمد روز
۶	حاجت گاهی نرفته نگذاشت		الا که برفت و دست برداشت
۷	خویشان همه در نیاز با او		هر یک شده چاره‌ساز با او
۸	بیچارگی ورا چو دیدند		در چاره‌گری زبان کشیدند
۹	گفتند به اتفاق یک سر		کز کعبه گشاده گردد این در
۱۰	حاجت گه جمله جهان اوست		محراب زمین و آسمان اوست
۱۱	پذرفت که موسم حج آید		ترتیب کند چنانکه باید
۱۲	چون موسم حج رسید برخاست		اشتر طلبید و محمل آراست
۱۳	فرزند عزیز را به صد جهد		بنشاند چو ماه در یکی مهد
۱۴	آمد سوی کعبه سینه پرجوش		چون کعبه نهاد حلقه بر گوش
۱۵	گوهر به میان زر برآمیخت		چون ریگ بر اهل ریگ می‌ریخت
۱۶	شد در رهش از بسی خزانه		آن خانه گنج گنج خانه
۱۷	آندم که جمال کعبه دریافت		دریافتن مراد بشتافت
۱۸	بگرفت به رفق دست فرزند		در سایه کعبه داشت یکچند
۱۹	گفت ای پسر این نه جای بازیست		بشتاب که جای چاره سازیست
۲۰	در حلقه کعبه کن دست		کز حلقه غم بدو توان رست
۲۱	گو یارب از این گزاف کاری		توفیق دهم به رستگاری
۲۲	رحمت کن و در پناهم آور		زین شیفتگی به راهم آور
۲۳	دریاب که مبتلای عشقم		و آزاد کن از بلای عشقم
۲۴	مجنون چو حدیث عشق بشنید		اول بگریست پس بخندید
۲۵	از جای چو مار حلقه برجست		در حلقه زلف کعبه زد دست
۲۶	می‌گفت گرفته حلقه در بر		کامروز منم چو حلقه بر در
۲۷	در حلقه عشق جان فروشم		بی‌حلقه او مباد گوشم
۲۸	گویند ز عشق کن جدائی		کاینست طریق آشنائی
۲۹	من قوت ز عشق می‌پذیرم		گر میرد عشق من بمیرم
۳۰	پرورده عشق شد سرشتم		جز عشق مباد سرنوشتم
۳۱	آن دل که بود ز عشق خالی		سیلاب غمش براد حالی
۳۲	یارب به خدائی خدائیت		وانگه به کمال پادشائیت
۳۳	کز عشق به غایتی رسانم		کو ماند اگر چه من نمانم
۳۴	از چشمه عشق ده مرا نور		واین سرمه مکن ز چشم من دور
۳۵	گرچه ز شراب عشق مستم		عاشق‌تر ازین کنم که هستم
۳۶	گویند که خو ز عشق واکن		لیلی‌طلبی ز دل رها کن
۳۷	یارب تو مرا به روی لیلی		هر لحظه بده زیاده میلی
۳۸	از عمر من آنچه هست بر جای		بستان و به عمر لیلی افزای
۳۹	گرچه شده‌ام چو مویش از غم		یک موی نخواهم از سرش کم
۴۰	از حلقه او به گوشمالی		گوش ادبم مباد خالی
۴۱	بی‌باده او مباد جامم		بی‌سکه او مباد نامم
۴۲	جانم فدی جمال بادش		گر خون خوردم حلال بادش
۴۳	گرچه ز غمش چو شمع سوزم		هم بی غم او مباد روزم
۴۴	عشقی که چنین به جای خود باد		چندانکه بود یکی به صد باد
۴۵	می‌داشت پدر به سوی او گوش		کاین قصه شنید گشت خاموش
۴۶	دانست که دل اسیر دارد		دردی نه دوا پذیر دارد
۴۷	چون رفت به خانه سوی خویشان		گفت آنچه شنید پیش ایشان
۴۸	کاین سلسله‌ای که بند بشکست		چون حلقه کعبه دید در دست
۴۹	زو زمزمه‌ای شنید گوشم		کاورد چو زمزمی به جوشم
۵۰	گفتم مگر آن صحیفه خواند		کز محنت لیلیش رهاند
۵۱	او خود همه کام ورای او گفت		نفرین خود و دعای او گفت
		♣
۵۲	چون گشت به عالم این سخن فاش		افتاد ورق به دست اوباش
۵۳	کز غایت عشق دلستانی		شد شیفته نازنین جوانی
۵۴	هر نیک و بدی کزو شنیدند		در نیک و بدی زبان کشیدند
۵۵	لیلی ز گزاف یاوه‌گویان		در خانه غم نشست مویان
۵۶	شخصی دو زخیل آن جمیله		گفتند به شاه آن قبیله
۵۷	کاشفته جوانی از فلان دشت		بدنام کن دیار ما گشت
۵۸	آید همه روز سرگشاده		جوقی چو سگ از پی اوفتاده
۵۹	در حله ما ز راه افسوس		گه رقص کند گهی زمین بوس
۶۰	هردم غزلی دگر کند ساز		هم خوش غزلست و هم خوش آواز
۶۱	او گوید و خلق یاد گیرند		ما را و ترا به باد گیرند
۶۲	در هر غزلی که می‌سراید		صد پرده‌دری همی‌نماید
۶۳	لیلی ز نفیر او به داغست		کاین باد هلاک آن چراغست
۶۴	بنمای به قهر گوشمالش		تا باز رهد مه از وبالش
۶۵	چون آگه گشت شحنه زین حال		دزد آبله پای ز شحنه قتال
۶۶	شمشیر کشید و داد تابش		گفتا که بدین دهم جوابش
۶۷	از عامریان یکی خبر داشت		این قصه بحی خویش برداشت
۶۸	با سید عامری در آن باب		گفت آفت نارسیده دریاب
۶۹	کان شحنه جانستان خونریز		آبی تند است و آتشی تیز
۷۰	ترسم مجنون خبر ندارد		آنگه دارد که سر ندارد
۷۱	زآن چاه گشاده سر که پیش است		دریافتنش به جای خویش است
۷۲	سرگشته پدر ز مهربانی		برجست بشفقتی که دانی
۷۳	فرمود به دوستان همزاد		تا بر پی او روند چون باد
۷۴	آن سوخته را به دلنوازی		آرند ز راه چاره‌سازی
۷۵	هرسو بطلب شتافتندش		جستند ولی نیافتندش
۷۶	گفتند مگر کاجل رسیدش		یا چنگ درنده‌ای دریدش
۷۷	هر دوستی از قبیله گاهی		می‌خورد دریغ و می‌زد آهی
۷۸	گریان همه اهل خانه او		از گم شدن نشانه او
۷۹	وآن گوشه‌نشین گوش سفته		چون گنج به گوشه‌ای نهفته
۸۰	از مشغله‌های جوش بر جوش		هم گوشه گرفته بود و هم گوش
۸۱	در طرف چنان شکارگاهی		خرسند شده به گرد راهی
۸۲	گرگی که به زور شیر باشد		روبه به ازو چو سیر باشد
۸۳	بازی که نشد به خورد محتاج		رغبت نکند به هیچ دراج
۸۴	خشگار گرسنه را کلیچ است		باسیری نان میده هیچ است
۸۵	چون طبع به اشتها شود گرم		گاورس درشت را کند نرم
۸۶	حلوا که طعام نوش بهر است		در هیضه‌خوری به جای زهر است
۸۷	مجنون که ز نوش بود بی‌بهر		می‌خورد نوالهای چون زهر
۸۸	می‌داد ز راه بینوائی		کالای کساد را روائی
۸۹	نه نه غم او نه آنچنان بود		کز غایت او غمی توان بود
۹۰	کان غم که بدو برات می‌داد		از بند خودش نجات می‌داد
۹۱	در جستن گنج رنج می‌برد		بی‌آنکه رهی به گنج می‌برد
۹۲	شخصی ز قبیله بنی‌سعد		بگذشت بر او چو طالع سعد
۹۳	دیدش به کناره سرابی		افتاده خراب در خرابی
۹۴	چون لنگر بیت خویشتن لنگ		معنیش فراخ و قافیت تنگ
۹۵	یعنی که کسی ندارم از پس		بی‌فافیت است مرد بی کس
۹۶	چون طالع خویشتن کمان گیر		در سجده کمان و در وفا تیر
۹۷	یعنی که وبالش آن نشانداشت		کامیزش تیر در کمان داشت
۹۸	جز ناله کسی نداشت همدم		جز سایه کسی نیافت محرم
۹۹	مرد گذرنده چون در او دید		شکلی و شمایلی نکو دید
۱۰۰	پرسید سخن زهر شماری		جز خامشیش ندید کاری

۱	دلا یکدم رها کن آب و گل را		صلای عشق در ده لعل دل را
۲	ز نور عشق شمع جان برافروز		رموز عشق از جانان بیاموز
۳	چو داوود آیت سرگشتگان خوان		زبور عشق بر آشفتگان خوان

<< بازگشت به صفحه اصلی